Het was een gezellige avond op ons dakterras geweest. Een groep Joker-reizigers had ViaVia net verlaten na hun welkomstdiner op de eerste dag van hun Marokko-reis. Twee gasten dronken nog een thee, de serveurs ruimden de tafels af, de keuken werd gepoetst, de voordeur werd gesloten. En dan plots om iets over elf uur... de grond en muren bewogen, een onheilspellend gedonder klonk, glazen vielen in scherven en meteen kwam het besef: dit is een aardbeving.  

Wij hadden die 8ste september allemaal de daver op ons lijf en dat angstige gevoel zou nog dagen onder ons vel zitten. We verloren Abdellah, onze buurman en klusjesman van ViaVia. Ons medeleven gaat uit naar zijn familie en al onze buren, Abdellah deed bij iedereen in de wijk ooit wel een klusje.  

Vandaag zijn we 2 weken later en is het (toeristische) leven in Marrakech weer op gang gekomen. In de medina is het meeste puin geruimd en zie je verschillende gebouwen in stellingen omdat er al volop gerenoveerd wordt. Maar helaas zijn er ook huizen en riads die vol scheuren zitten en soms onbewoonbaar zijn. Ons ViaVia restaurant en de rooftop bleven gespaard van zware schade.  

De harde realiteit is duidelijk: de regio rond het epicentrum van de aardbeving is het hardst getroffen. In de Hoge Atlas vielen meer dan 3000 dodelijke slachtoffers. Er zijn nog steeds mensen vermist onder het puin. Er zijn meer dan 5000 gewonden. Minstens 100.000 kinderen zijn getroffen. Tienduizenden huizen liggen in puin, scholen en moskeeën zijn zwaar beschadigd, veel ezels, muildieren en vee zijn overleden, landbouw vernield, winkeltjes en ambachtsateliers liggen plat... er is zo zo zo veel dat moet opgebouwd worden en er zijn zoveel mensen die nu een manier moeten vinden om het leven herop te pakken.  

De veerkracht van de mensen is groot. De solidariteit na deze ramp is enorm. En dat is nodig want er is hier nog een lange weg te gaan.